Hoera! Op 13 september 2020 is onze dochter Quinn Maria geboren. De bevalling ging niet helemaal (helemaal niet) zoals ik had gepland of had gehoopt, maar dat lezen jullie nog wel een keer. Hier kan je wel alvast een voorproefje lezen. Het belangrijkste voor nu is; ze is er. En ze is waanzinnig mooi, neem dat maar van mij aan.
Ik ben dus mama, alweer bijna 7 weken. En wat heb ik al een hoop mogen leren zeg. De hoogste tijd dus voor een super cliché, mama’s 10 dingen lijstje. Lezen jullie mee?
Mama’s 10 dingen lijstje
- Je eigen baby is de mooiste, period. Ook al zitten ze onder het bloed en andere smurrie en hebben ze nog een onwijs ingedeukt (of puntig in Quinn haar geval) hoofdje als ze net geboren zijn, vanaf het eerste moment dat je dat frummeltje ziet ben je verliefd.
- Tijd is kostbaar, en dan met name tijd voor jezelf. Ik heb leren combineren. Zo stond ik vanochtend onder de douche mijn tanden te poetsen en tegelijkertijd mijn bekkenbodemoefeningen (mooie voor scrabble) te doen. Multitasken a la momlife dus.
- Koude pizza is net zo lekker als warme pizza. Eigenlijk geldt dat voor zo goed als elk avondeten. Waarom warm eten als het koud ook kan? Ik ben gewoon al blij als ik voedingsstoffen binnen krijg om eerlijk te zijn.
- Koude koffie is helemaal niet net zo lekker als warme koffie, maar soms neem je wat je krijgen kan, non?
- Het niet werkende maagklepje, de darmen die nog niet ‘af’ zijn en het veel te grote hoofd van baby’s is een serieuze design fout. Maar dan echt hé. Dingen als ‘reflux’ en ‘krampjes’ zijn echt niet fijn. Voor baby niet, maar voor papa en mama net zo min niet.
- Borstvoeding gaat niet vanzelf. Oké, dit is misschien een beetje een no brainer, natuurlijk gaat dat niet vanzelf, dat had ik ook niet verwacht. Maar dat het zo moeilijk zou zijn (lees bijna elke dag een struggle) had ik echt niet verwacht.
- Het gehuil van je eigen baby is veel beter te handelen dan dat van andere baby’s. En dat is maar goed ook, want anders zou het menselijk ras heel snel uitgestorven zijn.
- Om nog even in de huilsferen te blijven; het gehuil van je baby kan in je hoofd gaan zitten. Heel gek is dat, maar ik kan dus altijd en overal mijn baby horen huilen, zelfs als ze niet in de buurt is of niet huilt. Zo stond ik laatst in de Etos en hoorde ik Quinn huilen. Niet alleen was Quinn niet in de buurt, er was geen enkele baby in de buurt.
- Als je borstvoeding geeft leiden je borsten een beetje een eigen leven. Maar dan echt. Sowieso worden ze groter, logisch, en gaan ze er anders uitzien. Maar ze reageren ook op bepaalde dingen, zoals het gehuil van je baby. Super handig als je baby in de buurt is en honger heeft, maar iets minder handig als je dus in de Etos staat en denkt je baby te horen huilen.
- Je eigen baby is de liefste, mooiste, grappigste en slimste van de hele wereld en het maakt niet uit wat anderen hiervan denken. Het is heel cliché, maar zo waar.
#momlife
Al bijna 7 weken ben ik dus mama en het is echt weer heel cliché, maar jeetje wat gaat de tijd snel zeg. Soms kijk ik naar Quinn en denk ik ‘hallo, waar is mijn pasgeboren baby gebleven dan?’. Inmiddels gaat het best oké in huize From the Lake, maar het ging niet vanzelf. Nu had ik dat ook niet verwacht, maar het hele ‘wennen aan elkaar’ en het ‘landen in de rol van moeder’ ging iets minder soepel dan ik had gehoopt.
Vind ik het leuk om mama te zijn? Inmiddels wel. Inmiddels kan ik genieten van de eerste lachjes van mijn dochter en brabbel ik er vrolijk op los in de hoop meer geluidjes van haar los te krijgen. Ik kijk naar haar en zie een perfect mini mensje, een kleine vrouw, aan het begin van haar leven. Ik realiseer me dat deze tijd voor haar tekenend is voor de rest van haar leven en soms maakt me dat best een beetje bang. Jeetje, wat een verantwoordelijkheid zeg.
Het zal er allemaal wel bij horen, die angsten en die moodswings. Er zit een heel half verhaal in mijn hoofd wat ik dolgraag met jullie wil delen, maar het komt er nog niet uit. Over mijn bevalling en hoe dat allemaal niet ging zoals ik wilde. Over de eerste dagen als moeder en hoeveel moeite ik daarmee had. En over de gevoelens waar ik mee rond liep en waarvan ik me serieus afvroeg of dat normaal was. Waar was die fucking roze wolk dan?
Voorlopig hou ik het even hierbij, mijn Mama’s 10 dingen lijstje. Inmiddels is het alweer 9 uur ‘s avonds, ligt de kleine vrouw te slapen en gaat deze mama heel burgerlijk ook gewoon lekker naar bed. Want als er één ding is dat ik mis, is het stiekem toch wel gewoon mijn slaap. Thnx voor het lezen weer en tot snel!