Dag lief kleintje,
40 weken, 9 maanden, 280 dagen. Zolang draag ik je nu al met me mee. Echt ‘klein’ kunnen we je inmiddels ook niet meer noemen, aangezien je volgens mijn zwangerschapsapp nu ongeveer zo zwaar bent als een angora konijn. Je bent nu echt helemaal af en klaar. Vanaf nu word je ook alleen nog maar dikker, maar volgens de laatste metingen ben je een super gemiddeld kindje qua groei. Om een te dikke baby maak ik me dus niet zo druk. Stiekem zal je echter voor altijd mijn lieve kleine blijven. Om het wachten wat te verzachten, schrijf ik nog maar een brief aan je.
Volgens mij heb jij het nog wel prima daarbinnen, je maakt in ieder geval geen aanstalten om je leven buiten mijn baarmoeder voort te zetten. Soms voelt het alsof je de tent afbreekt daarbinnen. Hou je het allemaal wel heel lief kleintje? Na 40 weken is het op zijn zachtst gezegd toch een beetje gevoelig aan de binnenkant van mijn buik. En die organen? Die je soms zo liefdevol opzij schopt? Die heeft mama toch echt nodig de rest van haar leven.
Had ik verwacht dat je er al zou zijn? Nee, als ik heel eerlijk ben niet. Wel gehoopt, want inmiddels barst ik bijna uit elkaar van nieuwsgierigheid. En van liefde natuurlijk. Ik wil nou eindelijk wel eens weten hoe dat kleine voetje eruit ziet dat zich af en toe zo venijnig tussen mijn ribben weet te manoeuvreren. Wat voor kleur ogen je hebt, of je haar hebt of niet, je vingertjes en teentjes tellen, je geur opsnuiven en je lieve, kleine lijfje vasthouden (en nooit meer loslaten).
Ready, set, GO
Hier buiten is alles er in ieder geval klaar voor. Je bedje staat naast dat van papa en mama, al vermoed ik dat je de eerste tijd toch liever op papa of mama slaapt dan ernaast. Je kamertje is wel 20x gesopt en gepoetst dankzij mama’s nesteldrang en ook je kleertjes zijn gewassen. De tassen voor als we onverhoopt toch naar het ziekenhuis moeten staan ook al weken klaar. Wij staan nog net niet in de startblokken en tegelijkertijd probeer ik zo rustig mogelijk te blijven, want dat is beter voor jou. Breien is een van de weinig dingen waar ik nu nog echt rustig van word, dus dat doe ik dagelijks. Mijn sjaal is bijna klaar, wist je dat al?
Voor de bevalling zelf is ook alles er klaar voor, zelfs mama begint er steeds meer zin in te hebben. Het kraampakket is ook al een tijdje in huis. Tijdens het uitpakken hiervan verbaasde ik me wel enigszins over het formaat van het kraamverband, maar ik heb me laten vertellen dat dit echt nodig is. Leuk vooruitzicht wel (ahum), zo’n matras in m’n onderbroek. Niet echt iets waar ik naar uit kijk, maar oké. Ook het bevalbad is al een tijdje in huis. Daar heb ik dan weer wel zin in, lekker in bad voor en tijdens de bevalling. Ik hoop dat jij daar net zo van gaat genieten als ik.
De buitenwereld
Terwijl alles in jouw directe omgeving er klaar voor is, wordt de buitenwereld eigenlijk steeds lelijker. Helaas regeert #kutcorona nog steeds het dagelijks leven. Terwijl de cijfers steeds maar weer dalen, of in het ergste geval stabiel blijven, en er dus weinig reden is voor paniek, is dat helaas wel het enige waar de media en de politiek zich mee bezighouden; paniekzaaien. Ik probeer me er zoveel mogelijk voor af te sluiten, want heel eerlijk? Ik word er alleen maar intens verdrietig van.
Terwijl de media dag in dag uit verslag doet van hoeveel besmettingen er nu weer bijgekomen zijn, wordt de wereld ongemerkt steeds een stukje lelijker. Vandaag kwam ik er bijvoorbeeld achter dat werkelijk iedereen, elke willekeurige simpele ziel, een politieke partij op kan richten. Zo is er sinds 7 augustus 2020 een politieke partij opgericht die seksuele handelingen met kinderen, dieren en doden wil legaliseren. Mijn lieve, lieve kleine, als ik zoiets lees kan ik eigenlijk alleen maar huilen. Ik stik haast van boosheid en verdriet. Hoe moet ik jou hier straks nou tegen beschermen?
Is dit nou wel de wereld en de maatschappij waarin ik een kindje wil grootbrengen? Ik weet dat het inmiddels rijkelijk te laat is om me hierover te bedenken, maar jeetje. Als ik dit soort berichten lees breekt mijn hart. Bijna voel ik spijt dat jij al 9 maanden, 40 weken, 280 dagen in mij groeit. Spijt dat ik jou laat bestaan, dat ik jou straks op deze aarde zet. Maar is dat nou wel zo eerlijk tegenover jou? Ben jij niet juist die uitverkoren ziel om deze wereld net dat beetje mooier te maken? Ik denk namelijk van wel en daar hou ik me maar aan vast.
Wij tegen de rest van de wereld
Jouw wereldje blijft voorlopig gewoon lekker klein. Samen met papa en mama zal je de eerste dagen, weken, misschien wel maanden na je geboorte lekker in onze cocon verblijven om elkaar te leren kennen. Hier en daar zal er iemand van de familie langskomen om kennis met je te maken, maar het zal vooral jij, ik en papa zijn. Ohja, en de poesjes natuurlijk. Samen in onze bubbel kunnen wij de hele wereld aan.
Van mij mag je nog lekker blijven zitten lieve kleine. Ik heb je met zo ontzettend veel liefde vlak onder mijn hart gedragen de afgelopen 40 weken, die twee extra kunnen er ook nog wel bij. Het gaat er alleen niet ruimer op worden daar binnen, zoals je misschien wel gemerkt hebt. Hou je het allemaal een beetje heel? Mijn blaas mag je best heel even gebruiken als trampoline als je dat fijn vindt, maar laat ‘m daarna maar gewoon met rust.
Wij kijken in ieder geval uit naar je komst. Soms weten we van gekkigheid ook even niet meer wat te doen, dus gaan we maar een brood bakken. Of een appeltaart. Alles om ons maar een beetje bezig te houden. Vandaag zijn we nog even op bezoek geweest bij oma Conny en opa Rob. Ook zij kijken heel erg uit naar je komst. Gek idee eigenlijk, dat het waarschijnlijk de laatste keer was dat we elkaar zagen zonder jou erbij.
Lief kleintje, I’m ready whenever you are. Ik volg jou. En niet vergeten hé, mama loves you, nu, straks en voor altijd. Tot snel!
❤️❤️❤️