Adem in, adem uit

En repeat. Het lijkt zo simpel en is oh zo belangrijk. Zonder adem geen leven, toch? Maar wat nou als het ademen zelf ineens een probleem is? Als dit ineens niet meer zo vanzelfsprekend en automatisch is als altijd?

Laat ik beginnen met stellen dat mijn goede voornemen om regelmatiger te schrijven voor mijn blog wat mij betreft de prullenbak in kan. Precies hierom doe ik eigenlijk niet aan goede voornemens, ik maak ze toch nooit waar en dan zijn die zogenaamde goede voornemens uiteindelijk alleen maar loze beloften waar ik me dan weer kut over kan voelen.

That being said, hallo lieve lezers! Hoe gaat het met jullie? Tijd niet gesproken! Met mij gaat het niet zo best om maar gelijk met de deur in huis te vallen. Kennelijk heb ik stress. Ik zeg ‘kennelijk’ omdat ik die stress niet echt door heb.

Vroegâh, toen ik nog studeerde had ik regelmatig last van stress. De tentamens waren vaak niet eens het probleem, studeren kon ik best, maar die presentaties… Man, man, man, die presentaties. Wat vond ik die vreselijk om te doen zeg.

Praten voor een groep mensen is al niet echt m’n hobby zeg maar. Praten voor een groep mensen over een onderwerp dat me echt totaal niet boeit en waar ik dan ook nog eens op beoordeeld ga worden vind ik echt vreselijk.

Stress dus. In die tijd uitte die stress zich op de ‘normale’ manier. Zweterige handjes, snellere hartslag, brok in mijn keel en een trillerige stem. Allemaal symptomen waarvan ik wist dat het met stress te maken had. Niets aan de hand, alles onder controle.

Over het algemeen stress ik dus niet abnormaal veel of snel. Sterker nog, ik beschouw mezelf juist als iemand die best stressbestendig is. In mijn tijd als bedrijfsleider van een cultureel poppodium heb ik ook regelmatig stressvolle momenten meegemaakt waar ik altijd vrij rustig onder bleef.

En dan ineens is daar de ‘shit storm’, op het moment dat je het eigenlijk het minst verwacht.

Afgelopen maandag was een dag als alle anderen. ‘s Ochtends dronk ik koffie en at ik ontbijt met mijn liefde, ik deed wat rek en strek oefeningen, yoga en mediteerde wat. Ik schreef in mijn journal en langzaamaan maakte ik me klaar om mijn dag te beginnen.

Op de planning stonden zaken als de administratie voor mijn bedrijf doen, de website onderhouden en wat armbandjes maken om te verkopen op de marktjes. Voor zover ik wist was er geen stress. Het zijn allemaal dingen die ik vaker doe. Niets spannends, niets engs. Dacht ik.

Iets voor lunchtijd krijg ik een naar gevoel. Een soort kramp op mijn borst. Aangezien ik ritalin slik en hartkloppingen een van de bijwerkingen kunnen zijn wijt ik het hieraan. Iets later krijg ik een stekende hoofdpijn die vanuit mijn nek lijkt te komen. Mijn eerste gedachte is migraine, maar eigenlijk herken ik de pijn niet als horend bij migraine.

Dan ineens is het alsof de grond onder mijn voeten weggeslagen wordt. Alsof de wereld op zijn kop staat. Alles voelt onwerkelijk, alsof boven beneden is en andersom. Ik begin hevig te trillen en kan nog maar net op tijd de wc bereiken om mijn ontbijt uit te spugen.

Van het ene op het andere moment voel ik me ontzettend beroerd. Ik wil even op bed gaan liggen, maar zodra ik omhoog kom word ik zo duizelig dat ik bijna flauw val. Tot overmaat van ramp besluit mijn maag het kleine beetje ontbijt wat er nog in zit er ook maar uit te gooien. Wie heeft er voedingsstoffen nodig? Ikke niet moet mijn maag gedacht hebben.

Al kruipend bereik ik de slaapkamer en ik hijs mezelf in bed. Ik besluit een begeleide meditatie op te zetten om iets rustiger te worden. Zodra ik echter ga liggen en ik mijn ogen dicht doe barst de hel los. Het lijkt wel alsof er iemand aan mijn bed staat te schudden en weer heb ik het gevoel dat de wereld op z’n kop staat.

Wederom net op tijd bereik ik de wc, niet dat er nog iets in mijn maag zit om eruit te gooien, maar dat weerhoudt mijn lichaam er niet van om het te proberen. Wat. Een. Ellende. Buiten het feit dat ik me ontzettend beroerd voel, maak ik me inmiddels ook zorgen. Wat. De fuck. Is hier aan de hand?
Heb ik een hartaanval? Ben ik ziek? Heb ik een hersenbloeding?

Steeds als ik een poging waag om op te staan en mij te verplaatsen naar de bank of het bed word ik zo duizelig en begin ik zo hard te shaken dat ik maar gewoon naast de wc blijf zitten. Wat goed uitkomt, aangezien mijn maag vastberaden is om ieder restje voedsel en vloeistof eruit te gooien.

Op een bepaald punt ben ik ervan overtuigd dat ik dood aan het gaan ben, op een hele lullige en sneue manier. Gedachten als ‘nee toch hè, typisch iets voor mij om dood te gaan op de wc’ en ‘oh man, dan komt Dennis straks thuis en vindt hij mij dood, op de vloer van de wc, in een plas kots’ schieten door mijn hoofd.

Na een tijdje voel ik me iets minder misselijk en duizelig. Zou dan nu het moment daar zijn om me te verplaatsen? Dat naast de wc zitten begint me ook vet tegen te staan inmiddels. Ik sta op en moet me gelijk vastgrijpen aan de muur. Vastberaden start ik mijn zombie-walk (want zo moet dat eruit gezien hebben) richting de bank.

Nog voordat ik lig beginnen mijn handen te tintelen. Ook voelt de huid rondom mijn mond raar, alsof er water op zit. Mijn tong voelt dikker dan normaal en tot overmaat van ramp klemmen mijn kaken zich stijf op elkaar. Ik begin tegen mezelf te praten, nou ja, mompelen meer, omdat ik een beetje bang ben voor een hersenbloeding.

Als ik de selfie camera van mijn telefoon open kijkt een doodvermoeid en angstig, maar gelukkig geen scheef gezicht mij aan.

Ondanks alle ellende, weet ik mezelf toch een beetje te kalmeren. Mijn lijf voelt aan alsof ik 20 keer een marathon heb gelopen, en daarna nog een keertje in z’n achteruit. Ik gooi het op een paniekaanval, al kan ik echt niet bedenken waar die paniek vandaan zou moeten komen.

De volgende dag maak ik een afspraak bij de huisarts. Ik had gehoopt dat een nachtje slapen alle narigheid als sneeuw voor de zon zou laten verdwijnen, maar helaas. Nog steeds ben ik duizelig, nog steeds ben ik misselijk en nog steeds voel ik me eigenlijk gewoon ontzettend beroerd.

De huisarts zegt dat ik aan het hyperventileren ben, wat veroorzaakt wordt door spanningshoofdpijn. Eh, oké? Dat is zo’n diagnose waar ik echt helemaal niks mee kan. Hoezo spanning en hoezo hyperventileren? Hoe kan ik dat nou niet doorhebben dan? Zo spannend is mijn leven helemaal niet. Toch is het zo. Die spanningshoofdpijn drukt op mijn evenwichtsorgaan waardoor ik zo duizelig ben. Dit veroorzaakt weer misselijkheid en een algeheel gevoel van malaise wat de hyperventilatie weer versterkt.

Met een recept voor een bergje medicijnen die mij meer rust, minder pijn en minder misselijkheid moeten geven verlaat ik de praktijk.

Een dag later zit ik echter weer bij de huisarts. Mijn klachten zijn, ook met de medicatie, nog steeds aanwezig en ik trek het niet meer. De huisarts besluit een ECG te maken, oftewel, een hartfilmpje. Lekker gênant lig ik 5 minuten later in m’n blote boobs met allemaal plakkers op mijn lijf naar het plafond te staren terwijl de assistente tegen me aan het praten is. Ik hoor niet wat ze zegt, want ik ben veel te druk bezig met piekeren over mijn hart.

Halleluja praise the goddess, het hartfilmpje ziet er keurig uit! Maar al snel slaat de paniek weer toe, want wat is er dan wel aan de hand?

Met de huisarts bespreek ik de uitslag. Om hartproblemen echt uit te sluiten krijg ik een aanvullend cardio vasculair onderzoek en moet ik bloed laten prikken. De huisarts begint weer over de hyperventilatie en stelt voor dat ik bèta blokkers ga slikken. Ook moet ik even stoppen met de ritalin, omdat die alles wat kan versterken.

Door de hyperventilatie komt mijn lichaam in een continue staat van paraatheid. Mijn sympathisch zenuwstelsel zorgt ervoor dat mijn lijf direct kan vechten of vluchten zodra de pleuris uitbreekt. Superhandig mechanisme, vooral wanneer er ook echt sprake is van een dreigende situatie, maar in mijn geval, not so much. In mijn geval is er geen sprake van een dreigende situatie en toch doet mijn lichaam alsof dit wel zo is. En dat is echt ontzettend vermoeiend.

Mocht nou toch ineens de zombie apocalypse uitbreken en je ziet iemand als een bezetene met een bijl of samuraizwaard rondrennen en zombies de kop afhakken, ga er dan maar vanuit dat ik dat ben die even al die opgebouwde ‘fight or flight’ energie kwijt moet.

En nu? Tsja. Geen idee eigenlijk. De standaard tips bij hyperventilatie pas ik eigenlijk in het dagelijks leven al toe, ademhalingstechnieken, buikademhaling, ontspanning, yoga, meditatie, mindfulness, het is me allemaal niet onbekend. Wat het misschien wel nog frustrerender maakt, want hallo, dan doe ik dus kennelijk iets niet goed ofzo?

De bèta blokkers twijfel ik nog over, ik weet niet zo goed waarom, maar het voelt niet helemaal goed. Het voelt een beetje als een laatste redmiddel en voor mijn gevoel ben ik daar nog niet. Vandaag heb ik voor mezelf een nestje gemaakt, een fijn plekje met kussentjes, kaarsjes en andere dingen waar ik blij van word. Vandaag moest ik niets en mocht ik alles, keep it simple dacht ik. Heeft dit geholpen? Niet echt. Morgen ga ik naar de film en overmorgen heb ik een verjaardag. Allebei dingen waarvan ik nu al compleet in de stress schiet, want stel je nou voor dat ik ineens zo’n aanval krijg midden in de bios? Of op een kinderverjaardag? Maar ja, het leven gaat gewoon door hè en we maken er maar het beste van.

Voor iedereen die tot hier alles gelezen heeft, respect! Daarbij, it means a lot dat je mijn verhaal kennelijk zo de moeite waard vind dat je het helemaal uit wilt lezen. Ik dank jullie, vanuit de grond van mijn hart!

Ben je benieuwd geworden naar wat hyperventilatie nou eigenlijk is? Klik dan hier!

Liefs en heb een fijne avond!