Dagelijkse Dingen

Ahhh, de zomer is voorbij, de vakantie is over en de scholen zijn weer begonnen. Dit betekent onder andere dat overal ouders heerlijk genieten van de rust thuis. Maar ook dat het weer een chaos is op de weg en in de supermarkt. Over dit laatste heb ik een leuk verhaaltje, lees maar snel verder.

Kijk, ik woon vlakbij een Albert Heijn dus als er doordeweeks kleine boodschappen gedaan moeten worden doe ik dat even snel op de fiets, wel zo makkelijk. Toevallig zit er naast die Albert Heijn een middelbare school. Superhandig voor al die schoolgaande kinders, iets minder handig voor het standaard winkelend publiek.

Eigenlijk had ik vandaag helemaal geen boodschappen hoeven doen. We hadden namelijk alles al in huis voor de rest van de week. Voor vanavond stond bulgur salade (mmmm mijn lievelings) op het menu, maar wat bleek? De sla was niet goed meer. Hè bah, verlepte sla en boodschappen moeten doen.

Dat is al niet echt een goed begin en dat besef ik me heus wel. Het wordt nog erger. Ik besluit dat het wel weer tijd is voor pompoensoep (mijn andere lievelings) en check even buienradar of het niet gaat plenzen binnen nu en een half uur. Als er iets is wat ik nog stommer vind dan verlepte sla en boodschappen doen bij elkaar is het fietsen in de regen. Geen bui op het menu, mooi. Omdat ik zie dat het rond 14:00 wel gaat regenen krijg ik haast. Snel gooi ik mijn portemonnee en telefoon in mijn rugtas, pak ik mijn sleutels en race ik het huis uit.

Eenmaal op de fiets merk ik dat ik mijn zonnebril ben vergeten. Superonhandig, want ik ben echt heel gevoelig voor licht. Met samengeknepen oogjes, een opkomende hoofdpijn en een piepklein humeurtje fiets ik door. Ik word ingehaald door een oudere dame op een elektrische fiets. ‘Ja Gerda, zo kan ik het ook’.

Als ik de straat van de Albert Heijn in fiets zie ik ze. Schoolkinderen. En veel ook. Er ontsnapt een vloek uit mijn mond. Kutzooi, vakantie voorbij, rust voorbij.

Even overweeg ik om terug te gaan, maar ik weet uit ervaring dat als ik dan eenmaal thuis ben, ik never nooit meer de deur uitga. Ik besluit dus dapper door te zetten. Omdat muziek me altijd helpt mijn kalmte te bewaren in dit soort situaties ga ik op zoek naar mijn oordopjes. Kut. Ook vergeten. Het moet niet gekker worden..

Ik haal een paar keer diep adem en dan loop ik het winkelcentrum in. Het zijn er veel en ze zijn overal. Vrijwel direct word ik omver gelopen door een ventje wat niet ouder kan zijn dan 8, maar het wel is, want middelbare school. Ik realiseer me dat ik me sterk moet opstellen wil ik hier zonder kleerscheuren vanaf komen en ik herpak mezelf.

Ik zet mijn mooiste chagrijnige gezicht op en been door het winkelcentrum heen naar de Albert Heijn. Het werkt, want de paar scholieren die zich in mijn pad bevinden maken zich haastig uit de voeten. Dus zo moet een tornado zich voelen. Als ik aankom bij de Albert Heijn verwonder ik me voor de zoveelste keer over de enorme rij aan schoolkinderen die staan te wachten tot ze naar binnen mogen.

Omdat de schoolkinderen zich niet gedragen, heeft de Albert Heijn maatregelen genomen. Ze mogen met niet meer dan 3 tegelijk naar binnen, moeten allemaal een mandje mee en mogen pas naar binnen als er andere scholieren naar buiten gaan. Ook is er een speciale kassa ingericht waar ze af mogen rekenen.

Als de sodemieter pak ik een mandje en haast ik me naar de pompoen. Gelukkig hebben scholieren weinig te zoeken op de groenteafdeling dus is het hier nog relatief rustig. Terwijl ik mijn andere boodschappen verzamel kan ik het niet laten af en toe eens een blik te werpen in de mandjes van de scholieren. Ik zie liters energy drank voorbij komen, zakken chips, koekjes en repen chocola. Een enkeling heeft een verdwaald broodje in zijn mandje zitten. Gelukkig, denk ik nog, voordat ik zie dat het om een frikandelbroodje gaat. Is er nou niemand die hier op let? Geen ouders, geen leraren?

Snel haast ik me naar de kassa om af te rekenen. Een paar keer struikel ik over een scholier waarbij ik me afvraag of ik nou nog steeds aan het groeien ben of dat de brugklassers gewoon ieder jaar kleiner worden. Vroegâh, in mijn tijd, waren we toch niet zo klein? Ik sowieso niet met mijn 1.80. (oké oké, toen misschien 1.75, maar dan nog)

Na het afrekenen haast ik me zigzaggend naar de uitgang van het winkelcentrum. Onderweg nog een laatste geërgerde blik werpend op de enorme rij voor de Albert Heijn. Dan moet ik ineens mijn pas inhouden, want een rij van 5 scholieren breed houdt de boel op. Ze lopen extreem langzaam wat ik niet heel raar vind, aangezien er één zo’n strakke broek draagt dat het me verbaasd dat hij überhaupt nog kan lopen.
Jongens, mannen, mensen van het mannelijk geslacht, doe mij en de rest van de wereld een lol en KAP met die overdreven skinny jeans. Het is niet mooi en ik kan me niet voorstellen dat het lekker zit bij jullie. Om nog maar te zwijgen over wat zo’n strakke broek met je kroonjuwelen doet. Serieus, doe gewoon niet.

Hey ho let’s go (HOME)

Net voordat ik de uitgang van het winkelcentrum bereik vind ik mij gevangen tussen een groepje jongens die zich zo te ruiken al in geen maanden meer hebben gewassen. Gadverdamme.. Is douchen tegenwoordig een luxe in plaats van een noodzaak? Of vind ik het alleen een noodzaak? Even vergeet ik mijn chagrijnige gezicht op te zetten en dan merk ik dat ik word aangestaard door een van de jongens. Ehh, knul, ik had je moeder kunnen zijn, wat de fuck doe je? Kennelijk spreken mijn ogen boekdelen want de jongeman in kwestie wordt knalrood en weet niet meer waar hij moet kijken.

Eenmaal buiten ben ik zowel opgelucht dat het voorbij is als zwaar geïrriteerd. Ik wist dat het zou komen, maar als het dan zover is overvalt het me toch weer. Ik voel me ook oud, een oud zeikwijf. En dan moet ik ineens keihard lachen om mezelf en voel ik eindelijk weer eens inspiratie voor een stukje opkomen. Yes! Als de sodemieter spring ik op mijn fiets en race ik richting huis.