Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn hier. Al moet ik zeggen dat de bijna volle maan op dit moment echt ontzettend mooi naar binnen aan het schijnen is 🌜
Wat ik bedoel te zeggen is dat ik niet enkel over leuke dingen wil schrijven. Dat is nooit mijn bedoeling geweest en het is mijn blog dus doe ik lekker toch wel wat ik wil.
Ik schrijf dit stuk in eerste instantie omdat schrijven voor mij echt therapeutisch werkt, wat op papier staat (of op mijn scherm in dit geval) zit niet meer in mijn hoofd, dus opgeruimd staat netjes. Maar ook schrijf ik het in de hoop dat misschien iemand zich in mijn verhaal herkent en ziet dat het oké is om zo te zijn, het went en het is de moeite waard om door te blijven vechten. Misschien zijn er zelfs mensen in mijn naaste omgeving die mij na het lezen van dit stukje iets beter begrijpen, of mijn handelingen beter begrijpen, of mijn reacties of wat dan ook.
Nog nooit eerder ben ik zo open en bloot geweest als nu (SPANNEND), want dit is wel echt maximum exposure vind ik, online schrijven over leven met depressie. Zoals Tommie van Sesamstraat zou zeggen: ‘poeh hee’.
Here we go…
Depressief
Jaren geleden kreeg ik voor het eerst het stempeltje depressief. Omdat ik toen nog een jonge en vrij opstandige puber was dacht men in eerste instantie dat het gewoon een fase was die voorbij zou gaan. Maar al snel bleek dit niet het geval te zijn. Na jaren van therapie, speciaal onderwijs, nog meer diagnoses erbij, want ja waarom het maar met één doen als het er meer kunnen zijn, diepe dalen, een korte gedwongen opname, verkeerde relaties, verloren vriendschappen, voorgeschreven medicatie, zelfmedicatie en nog wat andere ellende ben ik nu hier. En hier is op zich wel een oké plek. Maar een depressie heb je eigenlijk voor altijd, in ieder geval die van mij wel. Een van de vele therapeuten die ik in mijn leven heb versleten beschreef het ooit zo dat mijn neutrale stemming eigenlijk net iets meer naar somber neigt dan naar neutraal. Dus daar waar ‘normale’ mensen (die bestaan niet en als ze wel bestaan vind ik ze waarschijnlijk maar saai) zich in de neutrale stand als een soort van Zwitserland voelen (niet blij, niet somber, gewoon, ‘neutraal’) voel ik mij in dezelfde stand lichtelijk somber. En geloof mij als ik zeg dat lichtelijk somber eigenlijk best wel prima is. Lichtelijk somber is ‘s ochtends nog je bed uit kunnen komen. Lichtelijk somber is nog een telefoongesprek kunnen voeren (al ben ik toch echt 1000x liever van de appjes, maar goed). Lichtelijk somber is nog een boodschap kunnen doen. Lichtelijk somber is nog na kunnen denken. Lichtelijk somber is nog redelijk normaal kunnen functioneren.
Black holes
Maar helaas duik ik soms ook volkomen onverwachts diepe zwarte dalen in. En dat is nog steeds, ook na al die jaren echt ontzettend eng. Alles doet hier pijn. Alles is hier uitzichtloos. Alles kost hier ontzettend veel moeite en energie, maar dan ook echt alles. Mijn leven voelt als een loodzware last op mijn schouders en ik zie het nut er niet meer van in deze met me mee te sleuren. Niet schrikken, geen paniek, (voordat ineens bij iemand de alarmbellen gaan rinkelen en straks de crisisdienst voor de deur staat) dit wil niet zeggen dat ik suïcidaal ben, absoluut niet. Maar wel dat het leven me soms zo zwaar valt dat ik eigenlijk, heel stiekem, gewoon in bed wil kruipen, wil gaan slapen en even niet meer wakker wil worden. Alsof je continu, elke dag, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat een dikke, zware, zwarte, stinkende deken over je heen gedrapeerd hebt en je die overal waar je gaat met je mee moet slepen. Eten, als ik het al weg krijg, smaakt nergens naar, ook niet als het iets is dat ik lekker vind. Mijn bed uitkomen is een hel. Nadenken lukt niet. Ik kan uren uit het raam zitten staren zonder iets te zien. Niks is mooi, alles is lelijk, grijs en grauw, zelfs op een prachtige stralende zomerdag. Slapen lukt vaak niet en als ik wel slaap heb ik nachtmerries waar ik dan doodvermoeid uit wakker schrik. Boodschappen doen kan ik echt vergeten, want daarvoor moet ik de deur uit en de trap af en mijn fiets van het slot halen en… ja jeetje laat maar, nope, te veel, te zwaar, te moeilijk, I give up. Zelfs al zou ik in de winkel aankomen zijn daar zoveel prikkels dat ik spontaan vergeet wat ik daar kom doen en is de kans groot dat ik thuis kom met wc papier, terwijl we brood nodig hadden. Alles waarvan ik weet dat ik het leuk vind of waar ik blij van word is stom en vooral ikzelf ben stom op zulke momenten. I really am my own worst critic, ik kan echt werkelijk waar niets positiefs aan/over mezelf bedenken tijdens zo’n episode, terwijl ik wéét dat ik toch echt een hoop heb om trots op te zijn en ik mezelf eigenlijk best een leuk persoon vind. Gelukkig zijn dit maar periodes waarvan ik inmiddels weet dat ze ook weer overgaan. Na regen komt zonneschijn, of toch in ieder geval een klein waterig zonnetje achter wat sluierbewolking.
Dysthymie
Je zou kunnen zeggen dat ik ermee heb leren leven. Mag ook wel na ruim 15 jaar vind ik. Een tijd lang ben ik op zoek geweest naar verklaringen en was ik mezelf continu aan het analyseren. Waarom had ik hier last van? Wat kon ik doen om het beter te maken? Zijn er bepaalde dingen die het uitlokken? Maar ik heb het inmiddels opgegeven. Er is geen verklaring voor. Sommige mensen zijn er gevoelig voor, andere niet. Bijna iedereen voelt zich in zijn of haar leven wel eens somber. En dat is oké. Een ander verhaal is het als het je belemmert in je dagelijks leven, zoals dat bij mij het geval was. Mijn ‘stoornis’ heeft een naam trouwens, Dysthymie of Dysthyme Stoornis. Mooi woord voor iets wat zo lelijk voelt. Maar goed. In het kort: deze stoornis is milder dan een full blown depressieve stoornis, maar wel chronisch. Helaas kunnen depressieve episodes zoals ik hierboven beschreef zeker wel voorkomen en in mijn geval doen ze dat ook. Schijnt trouwens dat zo’n 1% van de Nederlandse bevolking hier last van heeft, zoals ik eerder al schreef, leuk man, uniek zijn…
PMS
Nu ik toch zo lekker taboes aan het doorbreken ben; ik leef ook met PMS, oftewel Premenstrueel Syndroom. Nog zoiets leuks. De dagen voor mijn menstruatie, meestal vanaf een dag of 8 ervoor, heb ik hier last van. Tijdens mijn PMS heb ik last van rugpijn (alsof ik dat nog niet genoeg had) en andere lichamelijke ongemakken, maar daar is mee om te gaan. Dat is onprettig, maar handelbaar. Waar iets minder goed mee om te gaan is, zijn de emotionele ongemakken. Man oh man, dat is heftig!! Mijn depressieve klachten zijn dan 100 keer zo erg, ik ben ontzettend prikkelbaar en retesnel geïrriteerd, ik ben boos op alles en iedereen (serieus, doe gewoon normaal, want ik vreet je op) en ik kan zomaar, uit het niets in huilen uitbarsten, vaak ook zonder reden, of omdat mijn haar verkeerd zit ofzo. Soms levert dit hilarische situaties op als ik bijvoorbeeld met mijn lief op de bank een film zit te kijken, het ene moment is er niks aan de hand en het volgende moment gaat de kraan open en kan ik niet meer stoppen met huilen, en dan zitten we niet eens een huilfilm te kijken, want daar houden we allebei niet van.
Het mooist hieraan is dan mijn lief die er werkelijk niets van begrijpt (en geef hem eens ongelijk).
Zijn goedbedoelde ‘maar wat is er dan’ en ‘kan ik iets voor je doen’ vallen vaak verkeerd of komen gewoon helemaal niet aan en in het ergste geval moet ik er nog harder van huilen. Zeggen dat ik een emotional trainwreck ben op zulke momenten is nog een understatement. Inmiddels weet mijn lief dat hij vaak maar het best een nestje voor me kan maken op de bank
(of in bed als het echt heel erg is) en me daar maar gewoon even tot rust moet laten komen.
Van een afstandje chocolade naar me gooien wil ook nog wel eens werken, maar dat is meer iets voor de eerste dag van mijn menstruatie. Zodra de bloedkraan namelijk opengaat (picture die scene van The Shining in de gang met al dat bloed, heb je ‘m? Mooi, zoiets dus, maar dan uit mijn vagina) (oh en klik hier als je geen idee hebt welke scene ik bedoel, is niet eng, beloofd!) is er geen land meer met me te bezeilen. Liggen onder een dekentje, soms (vaak) een beetje huilen, thee drinken, warme kruik tegen mijn buik want godverdomme AUW, Disney films (ja echt, fuck you, don’t judge me) en chocolade zijn mijn enige troost op zulke momenten.
En dat dan elke. Fucking. Maand. Weer.
Zo. Dat is wel even genoeg eerlijkheid en doorbrekende taboes voor nu. Het lucht ontzettend op om hierover te schrijven en ik ben van mening dat iedereen dit zou moeten doen. Waarom rusten er anno 2018 nog taboes op psychologische aandoeningen, PMS, menstruatie en dat soort dingen. Gaat nergens over toch?
Mijn grote inspiratie op het gebied van openheid over menstruatie, de vrouwelijke cyclus en de lady parts is trouwens Lisa Lister. She is AWESOME and I absolutely LOVE her! Echt. Ik heb pas haar boek ‘Love Your Lady Landscape’ gelezen en dat was echt een eye opener.
Wil je dit boek ook lezen? Klik dan op onderstaande link! Let op, dit is een affiliate link. Dit betekent dat als je het boek aankoopt via deze link, ik een klein percentage van het aankoopbedrag krijg. Dit kost jou niets extra’s, maar levert mij een extra centje op.