In een paar van mijn vorige blogs konden jullie lezen over mijn gevecht en strubbelingen met depressie, angst en paniek. Zijn deze gekkigheden spontaan verdwenen sinds ik zwanger ben, of zit het net iets anders?
Je hoort het wel eens, vrouwen die op een soort van roze wolk zitten gedurende hun zwangerschap. Van die sprookjesfiguren waarbij alles perfect lijkt te gaan, de vrouw in kwestie zich fantastisch voelt en nergens last van lijkt te hebben. Ik noem het sprookjesfiguren, omdat ik me niet kan voorstellen dat ze echt bestaan. Elke vrouw heeft toch wel ‘last’ van iets tijdens de zwangerschap? Striae, aambeien, opgezwollen voeten, melasma, het is zomaar een greep uit een flink scala aan kwaaltjes die kunnen voorkomen. Ja, ze kunnen voorkomen, hoeft niet natuurlijk. Maar toch kan ik me niet voorstellen dat je als zwangere vrouw nergens last van hebt.
Al vanaf het moment dat ik met die positieve zwangerschapstest in mijn handen stond wist ik het; dit gaat zwaar worden. Fysiek, maar vooral toch ook mentaal wist ik dat me een flinke uitdaging stond te wachten. Is het uiteindelijk dan een self-fulfilling prophecy of ben ik er ook echt gevoeliger voor?
Ik denk een beetje van beiden. Gelukkig heb ik al een tijdje geen full blown panic attack gehad, maar ik voel wel dat het er zit. Ik voel het sluimeren, right under the surface. Soms, als ik me druk maak om iets of als er iets spannends gebeurt, komt het even boven water. Heel even voel ik dan mijn ademhaling omhoog schieten, hoor ik mijn stem veranderen en voel ik mijn handen klam worden. Heel even maar gelukkig. Zodra ik mijn rust pak en liefdevol mijn ademhaling naar beneden dwing gaat het wel weer.
#kutcorona
Het uitbreken van de coronacrisis en alle gekkigheid eromheen heeft natuurlijk ook niet bijgedragen aan een relaxte mentale gemoedstoestand. Omdat het erop lijkt dat deze madness voorlopig nog niet voorbij is vond ik het tijd voor rigoureuze maatregelen. Daar waar ik in de eerste dagen nog paniekerig haast om de minuut het nieuws checkte mag ik van mezelf nu maar 1 keer per dag het nieuws lezen, nieuwsrestricties dus. Op het moment van schrijven heb ik zelfs al 6 dagen geen nieuws gelezen en ik moet heel eerlijk zeggen dat dit mij prima bevalt.
Ik heb er ook gewoon echt geen behoefte meer aan, al die zogenaamde wijsheden, experts en waarschuwingen en het dwingende toontje achter het ‘nieuwe normaal’, ik word er alleen maar ontzettend verdrietig van. Want zeg nou eerlijk, een ‘nieuw normaal’ zonder human contact slaat toch gewoon nergens op? Geen knuffel meer van mijn moeder of een lieve vriendin, ‘gezellig’ op visite waarbij iedereen krampachtig 1.5 meter afstand van elkaar probeert te bewaren, het risico verbaal aangevallen te worden op straat als je even niet op let en te dicht bij iemand in de buurt komt en geen liefde meer voor mijn geliefden. Sorry (not sorry), maar daar pas ik voor.
Het is echt niet zo dat ik alle regels en waarschuwingen in de wind sla en lekker toch wel doe wat ik wil, absoluut niet. Maar het is wel zo dat ik steeds meer mijn eigen plan trek. Ik doe wat ik denk dat voor mij veilig is zonder daarbij anderen in gevaar te brengen. Voorzichtig komt er weer eens iemand op visite of spreek ik met iemand af buiten. Ik volg de regels en adviezen op, omdat het geadviseerd wordt, maar ik doe dat met in mijn achterhoofd dat het tijdelijk is. Het is een voorzorgsmaatregel die wat mij betreft niet blijvend is. Vanaf nu noem ik het ‘het tijdelijke abnormaal’.
Het zijn je hormonen, of is er meer aan de hand?
Wat alles voor mij een stuk lastiger maakt, zijn de hormonen. Die nemen regelmatig een loopje met me waardoor het moeilijk te onderscheiden is wat nou typisch hormonaal is en wat nou niet. Soms is het niet te missen trouwens. Zo stond ik laatst met tranen in mijn ogen boos aan mijn lief te vertellen dat ‘die *piep* nietmachine toch *piep* altijd hier in deze lade ligt en waarom nu dan *piep* niet?!’. (piep, want mama to be hรจ, dus beetje op het taalgebruik letten, vul er vooral een scheldwoord naar keuze in) Bleek het stomme ding nog in een vergeten doos te zitten van de verhuizing. Eeeh ja. In zo’n geval weet je, dit zijn hormonen, kan niet missen.
Maar soms is het gewoon niet zo duidelijk. Dan voel ik verdriet zonder aanwijsbare reden of heb ik ontzettend veel moeite met de dagelijkse dingen. Zijn dat dan ook hormonen of is het mijn sluimerende vriend depressie? Gelukkig heb ik inmiddels aardig wat manieren gevonden om hiermee om te gaan. Met wat aanpassingen hier en daar ook prima in te zetten tijdens zwangerschap trouwens. Kijk, gewoon de boel de boel laten en er even op uit gaan om een biertje te drinken zit er natuurlijk niet in, vandaar de aanpassingen.
Als ik zo’n dag heb pas ik mezelf aan naar een tempo wat werkt voor mij. Dan maar even niet op tijd uit bed, werken of huishouden doen. Wil je op de bank liggen met Netflix aan? Prima meisje, lekker doen, pak je rust. Ik moet niks en mag alles en dat geeft me rust. Natuurlijk ben ik dan nog steeds verdrietig, maar tegelijk heb ik het gevoel dat ik verdrietig mag zijn van mezelf en dat geeft die rust.
Wat nou als…?
Ik een post-natale depressie krijg? Of zo bang ben voor de bevalling dat het me niet zelf lukt? Of mijn lief ineens niet meer thuis komt? Allemaal gedachten die wel eens door mijn hoofd gaan en waar ik flink wakker van kan liggen. Gelukkig heb ik een superlieve doula waar ik ook met dit soort gedachten terecht kan. Het hele piekeren is mij niet vreemd, dus dat ik nu pieker over zwangerschap gerelateerde zaken is niet zo raar. Ik probeer me er niet te veel door te laten meeslepen en meestal lukt dat best goed.
Al met al gaat het dus eigenlijk best goed op dit moment. Met nog drie maanden voor de boeg heb ik het ergste achter de rug (ergens vermoed ik dat ik hier later nog eens op terug kom, maar dat terzijde). Lichamelijk wordt het steeds zwaarder, logisch, want mijn buikbewoner wordt dat ook. Mentaal krijg ik steeds meer het gevoel dat ik dit kan. Ik voel me ondersteund door de lieve helpers die ik heb ingeschakeld en dat voelt geweldig. Ik weet dat mijn lichaam het kan, dat wij vrouwen gemaakt zijn om te bevallen, al twijfel ik hier stiekem soms heus wel aan.
We draaien het dus maar eens om. Wat nou als ik het gewoon wel kan, dat hele bevallen. Ik geen post-natale depressie krijg en zelfs misschien een beetje kan genieten van mijn pas verworven gezinnetje. Ik echt de powervrouw blijk te zijn waarvan ik altijd hoopte die te zijn. Mijn lief gewoon thuis komt, zoals altijd. Wat nou als het allemaal gewoon goed gaat? Zou geweldig zijn toch?