Hi liefste lezers,
Misschien hoopten sommige van jullie op een ‘hoera er is een baby’ bericht, maar nee. Deze baby heeft absoluut geen haast en inmiddels ben ik ervan overtuigd dat hij/zij blijft zitten tot z’n 18e verjaardag. Morgen tikken we de 41 weken aan en ik barst zowat uit elkaar van ongeduld en nieuwsgierigheid. En van liefde natuurlijk, altijd met ontzettend veel liefde.
En samen met mij zijn nog veel meer mensen ontzettend nieuwsgierig, wat natuurlijk ook logisch is. Dagelijks word ik overladen door een overweldigende hoeveelheid (ontzettend lieve) berichten met de vraag of er al een baby is. Hoewel ik het echt heel erg lief vind, merk ik ook dat ik het steeds lastiger vind om te antwoorden. Zo langzaamaan raak ik overprikkeld en dat zo in de laatste weken (dagen hoop ik, maar okรฉ) van mijn zwangerschap; liever niet. Ik heb behoefte aan rust, aan zachtheid en aan even niets anders dan ik, mijn lief, de poezen en onze buikbaby.
Daarom ga ik voor onbepaalde tijd offline! De telefoon gaat even heerlijk uit. Niet op stil of ‘do not disturb’, nee gewoon echt even uit en uit het zicht. Zodat ik ook niet in de verleiding kom om Instagram of Pinterest door te scrollen of het zoveelste lieve babypakje uit te zoeken online. Gewoon even helemaal niets. Heerlijk.
Op het moment van schrijven ligt mijn telefoon dus al uit en wel in een lade van mijn bureau. En dat voelt gek. Zo ongemerkt is het toch een soort onmisbaar item in mijn leven geworden en dat terwijl ik altijd het hardst roep dat ik best zonder kan. Oops. Tegelijkertijd voel ik nu al een soort warme deken aan rust over me heen vallen. Ik voel me vrij om te doen en laten wat ik wil, alles kan en alles mag. Precies wat ik nu nodig heb.
Dus lieve lezers, hopelijk mag ik snel het ‘hoera er is een baby en het is fantastisch’ bericht schrijven. Tot die tijd, thanks for understanding en stay safe!
Liefs, Leonie
