Sorry…

Dat ik tegen je loog toen ik zei dat het goed ging, alleen maar zodat je je geen zorgen zou maken. Dat ik me beter voor doe dan ik ben. Dat ik niet altijd eerlijk ben over hoe ik me echt voel.

Eigenlijk heb ik een grondige hekel aan het woord ‘sorry’. Sommige mensen gebruiken het te vaak waardoor het geen waarde meer heeft. Andere mensen gebruiken het nooit, ook niet als het op zijn plek is. Toch voel ik de laatste tijd de drang om sorry te zeggen. Niet omdat ik iets heb gedaan waar ik me schuldig over voel, maar omdat ik niet altijd eerlijk ben over hoe ik me voel.

Iedereen kent het wel, je zit even niet zo lekker in je tepels, je komt iemand tegen en die persoon vraagt aan je hoe het gaat. Mijn standaard antwoord was heel lang ‘ja prima, met jou?’, ook als het even helemaal niet zo ‘prima’ ging. Het is eigenlijk ook helemaal niet sociaal wenselijk als je een antwoord geeft wat niet in de lijn ligt met ‘goed’, ‘prima’, ‘top’ of ‘lekkâh’. En eerlijk, als ik iemand tegen kom die ik niet goed ken voel ik ook helemaal niet de behoefte om eerlijk toe te geven dat het niet zo goed met me gaat.

Anders is het bij mensen die ik wel goed ken en die mij ook goed kennen. Als die aan mij vragen hoe het met me gaat weet ik dat het niet uit beleefdheid is, maar dat ze oprecht geïnteresseerd zijn in hoe het met me gaat. Bij die mensen durf ik best toe te geven dat het even niet zo lekker gaat. Maar wat nou als het ‘even’ iets langer duurt? Steeds maar weer zeggen dat het niet zo lekker gaat? Vaak voel ik me dan ‘tot last’, zo van heb je haar weer met haar ellende. Ondanks dat ik ergens weet dat ik zo niet moet denken doe ik het toch.

Dus leerde ik mezelf aan om meer nuance aan te brengen.
‘Hoe gaat het?’ ‘Ja best oké eigenlijk’.

Ook als het eigenlijk niet ‘best oké’ gaat en daar voel ik me nu schuldig over. Ik voel me namelijk al een heel lange tijd helemaal niet ‘best oké’. Daar waar er ooit nog een balans was tussen goede en slechte dagen lijken de slechte dagen nu te overheersen. Ik voel me leeg, depressief, alleen en ongemotiveerd. Elke dag lijkt op de vorige en aangezien de vorige niet veel soeps was heb ik geen zin in de volgende.

De gewone dingen zoals mijn tanden poetsen voelen als een enorme last op mijn schouders. Soms doe ik het dan ook maar gewoon niet, want waarom? Wat is het nut? Zodat ik ze over 8 uur nog een keer kan poetsen? Zodat ze minder snel wegrotten in m’n mond? Zodat ik aan het eind van mijn leven misschien één voortand over heb? Schei toch uit…

Denk nu niet dat ik elke dag als een ongewassen stinkdoos met rottende tanden en een adem à la dode bunzing op de bank zit, zo erg is het niet. Tuurlijk poets ik mijn tanden, douche ik mezelf braaf en trek ik regelmatig schone kleding aan, want dat hoort zo. Dit wil echter niet zeggen dat ik er ook maar een greintje plezier uit haal.

Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Dat zei mijn moeder vroeger altijd. Inmiddels ben ik er wel een beetje klaar mee om ‘gewoon’ te doen. Ik ben niet gewoon, nooit geweest ook. Terwijl ik dit verhaal type gaan de volgende gedachten door me heen: ‘Dit ga ik dus echt niet posten hè. Nee joh doe normaal, dat kan toch niet? Wat zullen de mensen wel niet denken? Misschien gaan ze zich wel zorgen maken? Of nog erger, misschien vinden ze je wel een zeikerd of aandachtsgeil omdat je het online zet’.

Nou, fuck it, ik post het lekker toch wel, ongeacht wat mensen wel of niet van me zullen denken. Al is het alleen maar om dat innerlijke zeikstemmetje de mond te snoeren. Nee het gaat niet zo lekker op het moment en soms zie ik het nut er niet meer van in. Dit wil niet zeggen dat ik de moed heb opgegeven, absoluut niet. Dagelijks ga ik het gevecht aan, soms win ik en soms niet, maar ik blijf vechten. Misschien voel ik me morgen beter en misschien ook niet.

Hoe dan ook, ik zal altijd blijven schrijven. Dit is mijn uitlaatklep, mijn pleister op de wonde, mijn therapie. Ik hoef geen medelijden of advies, hoe lief en goedbedoeld ook. Als ik dat wel wil vraag ik er wel om. Soms wil ik een luisterend oor (of een lezend oog) en misschien een knuffel of een aai over mijn rug. Die laatste twee trouwens niet als ik je niet (goed) ken, moge dat duidelijk zijn.

Soms wil ik ook gewoon even bitchen en mijn verhaal kwijt. Me eens niet ‘too much’ voelen of juist ‘too little’. Het gevoel hebben ertoe te doen, gehoord te worden.

En dan zet ik die warboel aan woorden en gevoelens uit mijn hoofd op papier en schep ik zo orde in de chaos. I’m done playing small. Vanaf nu is het eerlijkheid eerst. ‘Hoe gaat het met je?’ ‘Kut man, met jou?’. ‘Hoe gaat het met je bedrijf?’ ‘Elke fucking dag een struggle dus meh’. Gaat dit ongemakkelijke situaties opleveren? Vast wel, maar nou en.

Ergens ben ik ervan overtuigd dat ik hier met een reden doorheen moet. Stronger than ever klinkt zoooo cliché, maar misschien is het wel zo. Misschien is het mijn missie wel om mensen te helpen hun licht terug te vinden in hun ‘darkest hour’. En om dat goed te kunnen moet ik mijn eigen darkest hour tot in de puntjes kennen. Misschien.

Maar eerst dit, eerst nu. Lekker bitchen op mijn omgeving. Op de klussers in de achtertuin die WEER en NOG STEEDS teringherrie maken (serieus jongens, wanneer de fuck is het klaar?). Op het weer, want ja joh, ALWEER regen? En op de reclamebezorger die zijn brommer altijd midden op de stoep laat liggen (de volgende keer smijt ik dat ding de straat op KLOOTZAK).

Altijd met liefde, maar nu even wat minder. Dank weer voor het lezen en heb een fijne dag!